Ostatnie artykuły
5 września 2022NewsyCzym jest sztuka współczesna? Odpowiedź na to pytanie może być różna w zależności od tego, kogo zapytamy, ale jedno jest pewne: to, co dziś uważamy za sztukę, zmieniło się drastycznie na przestrzeni lat.
Sztuka przechodziła przez różne fazy i ruchy, z każdym nowym ruchem przesuwającym granice tego, co jest uważane za dopuszczalne lub nawet wykonalne jako sztuka. Podczas gdy ta ciągła ewolucja popchnęła współczesnych artystów do stworzenia kilku naprawdę oszałamiających dzieł sztuki, oznacza to również, że większość ludzi nie wie, co zrobić z dziwnymi rzeczami wiszącymi w muzeach na całym świecie.
Czym jest sztuka nowoczesna?
Jak można zdefiniować sztukę współczesną? Trudno jest odpowiedzieć na to pytanie, ale jednym ze sposobów podejścia do niego jest przyjrzenie się różnym stylom i ruchom w historii. W ciągu ostatnich kilku stuleci było wiele różnych trendów i ruchów, z których każdy miał swoje zalety i wady.
Pierwszą poważną zmianą, jaką mieliśmy w sztuce, było przejście od sztuki średniowiecznej do sztuki renesansowej (znanej również jako Early Modern). Z tym ruchem przyszedł bardziej “realistyczny” styl, który skupiał się bardziej na dokładnym przedstawieniu sceny niż na tworzeniu wyidealizowanej wersji rzeczywistości. Jednak nawet w tym okresie nastąpiły zmiany — styl barokowy skupiał się na większych niż życie scenach i emocjach, podczas gdy neoklasycyzm powrócił do używania wyidealizowanych postaci.
Sztuka nowoczesna i sztuka współczesna są często używane zamiennie, ale w rzeczywistości istnieje między nimi różnica. Słowo “współczesna” w odniesieniu do sztuki oznacza każdą sztukę powstałą w ciągu ostatnich stu lat lub więcej. Sztuka współczesna oznacza po prostu, że artysta wciąż żyje, co pozostawia pole do interpretacji (co jeśli artysta zmarł 25 lat temu?).
Sztukę powstałą w XIX wieku i na początku XX wieku określa się mianem sztuki nowoczesnej. Była ona radykalnie odmienna od tego, co powstawało wcześniej i stanowiła reakcję na akademicki styl malarstwa, który dominował w Europie w ciągu tych dwóch stuleci. Nowocześni artyści starali się uwolnić od tego, co postrzegali jako nieświeże konwencje, obsesję na punkcie szczegółowego ujmowania rzeczywistości, a zamiast tego starali się przekazać uczucia i idee poprzez swoją sztukę. Artyści tacy jak Vincent van Gogh, Henri Matisse i Pablo Picasso są uważani za artystów nowoczesnych.
Sztuka współczesna odnosi się do wszelkich dzieł artystycznych stworzonych po II wojnie światowej do chwili obecnej. Obejmuje ona szeroki zakres prac, w tym obrazy, rzeźby, fotografie, grafiki i rysunki. Większość współczesnych artystów ma jakieś powiązania z modernizmem, ale nie wszyscy; po prostu zbyt trudno jest sklasyfikować wszystkich współczesnych artystów w jednej grupie, ponieważ okres ten rozciąga się tak długo i obejmuje tak wiele dziedzin.
Historia sztuki nowoczesnej
Sztuka nowoczesna to termin, który jest używany do opisania różnych ruchów artystycznych, które rozpoczęły się pod koniec XIX wieku, a zakończyły w połowie XX wieku. Ruch ten charakteryzował się nonkonformizmem i miał na celu stworzenie poczucia wolności od norm społecznych.
Nowocześni artyści wykorzystywali swoje prace do wyrażania siebie i otaczającego ich świata. Ruch rozpoczął się od impresjonizmu, który podkreślał światło i kolor, następnie ewoluował w kubizm, który rozbijał formy na geometryczne kształty. Po kubizmie przyszedł dadaizm, który był ruchem antyartystycznym, wyśmiewającym standardy sztuki.
Kolejnym ruchem był surrealizm, w którym artyści wykorzystywali sny jako inspirację do swoich prac. Następnie pojawił się ekspresjonizm abstrakcyjny, w którym artyści przekazywali emocje za pomocą dynamicznych ruchów pędzla i odważnych wyborów kolorystycznych. Wreszcie Pop Art spopularyzował obrazy z komiksów, reklam i innych elementów mass mediów w sztuce. Niektórzy znani współcześni artyści to Vincent van Gogh, Pablo Picasso i Andy Warhol.
Kierunki sztuki współczesnej
Obecnie kierunki sztuki współczesnej prezentują się następująco:
abstrakcja niegeometryczna
taszyzm
art informel
abstrakcyjny ekspresjonizm
color field painting
action painting
abstrakcja geometryczna
op-art
minimal art
sztuka żywa
happening
body art
performance
Fluxus
socrealizm
pop-art
hiperrealizm
land art
nowa figuracja
mail art
sztuka kinetyczna
konceptualizm
Arte Povera
environment
asamblaż
sztuka wideo
sztuka krytyczna
street art
Zasady sztuki nowoczesnej
Świat sztuki ciągle się zmienia, a głównym czynnikiem napędzającym te zmiany jest zbiór zasad, które wpływają na sposób, w jaki artyści podchodzą do tworzenia swoich dzieł. Pierwsza zasada została opracowana w połowie XIX wieku i od tego czasu większość ruchów w sztuce opiera się na niej.
Pierwsza zasada opiera się na idei Johna Ruskina, który twierdził, że artysta powinien używać tylko takich materiałów, które są zgodne z jego tematem.
W przypadku malarstwa oznaczało to, że artyści mogą używać tylko tych kolorów, które można znaleźć w naturze. Jeśli obraz miał przedstawiać mężczyznę w garniturze, na przykład, jedynymi kolorami, które mogły być użyte, były te, które można znaleźć w garniturze – żadnych czerwieni, jeśli był zielony, żadnych żółci, jeśli był brązowy itp.
Prowadziło to do preferowania ciemniejszej kolorystyki, ponieważ wiele naturalnych obiektów jest ciemniejszych niż jasne.
Kiedy impresjonizm zaczął zyskiwać popularność w stosunku do puentillizmu, zasada ta znalazła się pod ostrzałem. Impresjoniści argumentowali, że ograniczanie się do kolorów występujących w naturze nie ma sensu, ponieważ istnieje tak wiele pięknych odcieni kolorów, których nie można znaleźć poza pracownią; ponadto dodanie dziwnych kolorów do obrazu sprawiało, że wyglądał on jak coś zupełnie innego.
Chociaż nie ma jednej ostatecznej listy zasad definiujących sztukę nowoczesną, oto niektóre z głównych idei, które wyszły z tego ruchu.
Dzieło sztuki jest tworzone z subiektywnego punktu widzenia, a nie obiektywnego, dlatego nie powinno opierać się na żadnych zasadach czy oczekiwaniach.
Dzieło sztuki jest tworzone przez jednostkę, a nie grupę, dlatego nie powinno być dokładną reprezentacją lub próbą przekazania konkretnego uczucia.
Dzieło sztuki jest zaprojektowane tak, aby skłonić ludzi do myślenia o nim, a zatem nie powinno zawierać żadnej szczególnej estetyki.
Dzieło sztuki opiera się na technologii, aby stworzyć siebie, a zatem nie musi powtarzać żadnego konkretnego stylu.
Dzieło sztuki ma unikalne znaczenie stworzone przez osobę, która je ogląda i okres, w którym jest oglądane, dlatego nie powinno być oparte na żadnych istniejących wcześniej znaczeniach.
Podsumowanie
Pytanie o to, czym jest sztuka współczesna, pojawia się od dawna. Trudno na nie odpowiedzieć, ponieważ tak naprawdę nie ma żadnego konsensusu co do tego, co oznacza sztuka nowoczesna i co obejmuje. W świecie zachodnim wydaje się, że pojęcie sztuki “nowoczesnej” przeplata się ze sztuką “współczesną”; ale choć są one podobne, nie są tym samym.
Ogólnie rzecz biorąc, sztuka współczesna odnosi się do sztuki wyprodukowanej w drugiej połowie XX wieku i na początku XXI wieku; podczas gdy sztuka nowoczesna odnosi się do sztuki, która została wyprodukowana między XIX wiekiem a połową XX wieku.
Wiele nieporozumień związanych z nowoczesnymi i współczesnymi dziełami sztuki wynika z faktu, że wiele osób uważa, że wszystko, co powstało po 1900 roku, kwalifikuje się jako współczesne. Te dwa terminy mają różne znaczenie i nie powinny być używane zamiennie, ponieważ nie obejmują tego samego okresu lub dzieła sztuki.
Jeśli próbujesz dowiedzieć się, z którym z nich masz do czynienia, są pewne rzeczy, na które możesz spojrzeć, aby pomóc określić, czy twój temat pasuje do jednej lub drugiej kategorii. [...]
5 września 2022Newsy“Ladies and gentlemen. The winner is…” — jest to początek zdania, które emocjonuje niemal każdego miłośnika kina. Często można spotkać się z opinią, że polskie kino nie umywa się do dorobku Hollywood i zdobycie Oscara jest właściwie niemożliwe. Czy to oznacza, że twórcy polskiej filmografii nie mogą się poszczycić niczym interesującym? Wręcz przeciwnie — na przestrzeni lat stworzono polskie dobre filmy, które cieszą się uznaniem zarówno w kraju, jak i na świecie. Jakie polskie znane filmy zasługują na uwagę? Cenne informacje na ten temat możesz znaleźć w przygotowanym przez nas tekście. Miłej lektury!
Historia polskiego kina
Kinematografia to ponad sto lat dziejów — pierwsze polskie filmy powstawały już na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego stulecia. Historia kinematografii w przypadku Polski to przede wszystkim czasy PRL, kiedy powstawały produkcje cieszące się po dziś uznaniem widzów. To właśnie wtedy swoje doniosłe dzieła tworzyli m.in. Polański, Wajda czy Bareja, a najlepsze kreacje aktorskie zagrali np. Jan Nowicki.
Kultowe polskie filmy — jakie są najlepsze filmy polskiego kina?
Zastanawiasz się, jakie są najlepsze polskie filmy? Jeżeli tak, to mamy dla Ciebie smutną wiadomość: nie istnieje coś takiego, jak uniwersalny katalog “The best of…”. Polska kinematografia to — podobnie jak ma to miejsce w odniesieniu do innych dziedzin kultury — obszar, w przypadku którego oceny, opinie i recenzje są z zasady subiektywne. To właśnie dlatego wszelkiego rodzaju uogólnienia typu “najlepsze komedie powstawały za czasów Barei” czy “obecnie nie powstają już dobre polskie filmy historyczne” są raczej wyrazem czyichś uprzedzeń niż obiektywnie stwierdzonym faktem.
Mimo to, warto kierować się różnego rodzaju rankingami. Jeżeli szukasz interesujących produkcji, z pomocą tego typu zestawień z pewnością znajdziesz ciekawe filmy.
Klasyczne filmy fabularne polskie
Do polskich klasycznych filmów fabularnych należą między innymi produkcje oparte na literaturze pięknej. Oczywiście, prym wiodą tu takie produkcje jak na przykład “Krzyżacy” (1960, produkcja oparta na prozie Henryka Sienkiewicza, która opowiada o losach rycerza, Zbyszka z Bogdańca, na tle konfliktu polsko—krzyżackiego), “Potop” (1974, film powstały na kanwie kolejnej z książek H. Sienkiewicza, zasługuje na uwagę m.in. ze względu na charyzmę Daniela Olbrychskiego) oraz serial “Lalka” (1978, produkcja przedstawiiająca losy ambitnego dorobkiewicza Stanisława Wokulskiego). Są to produkcje filmowe cenione między innymi z uwagi na świetne aktorstwo, kostiumy, muzykę oraz fabułę.
Polskie komedie
Oczywiście, nasza kinematografia to nie tylko klasyczne, kultowe filmy polskie skłaniające do refleksji. Komedia to kolejna ważna część krajowego kina. Ten gatunek filmu zasługuje na uwagę o tyle, że ciekawe produkcje komediowe powstawały w okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, w latach dziewięćdziesiątych oraz w ostatnich latach. Na jakie produkcje z tej kategorii warto szczególnie zwrócić uwagę?
Jeśli chodzi o stare, znane polskie filmy komediowe, to warto zwrócić uwagę między innymi na takie tytuły jak:
trylogia: “Sami swoi” (1967), “Nie ma mocnych” (1974) oraz “Kochaj albo rzuć” (1977) — kultowa seria opowiadająca o losach rodzin Karguli i Pawlaków. Chociaż obecnie historia mieszkańców wsi sprzed kilkudziesięciu lat może wydawać się już przaśna i mocno nieaktualna, nie zmienia to faktu, że zacięta rywalizacja między głowami rodzin wciąż potrafi wzbudzić salwy śmiechu. Nie wolno przy tym zapominać o ciekawych wątkach społeczno-politycznych. Kontrast między życiem w Polsce i Stanach Zjednoczonych czy przyjazd na Ziemie Odzyskane — są to bez wątpienia aspekty, na które warto zwrócić uwagę podczas oglądania;
“Miś” (1980), czyli komedia absurdów, która pod płaszczykiem historii lokalnego działacza sportowego pokazuje pełne absurdów życie w PRL-owskiej rzeczywistości;
“Kiler” (1997) — film będący nawiązaniem do amerykańskich komedii sensacyjnych (takie podejście było modne w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia). Na uznanie zasługuje tu w szczególności Cezary Pazura, który po serii ambitnych, ale ponurych produkcji zabrał się za bardziej rozrywkowe filmy. Jeśli chodzi o postacie drugoplanowe, to uwiagę na siebie zwiraca szczególnie Jerzy Stuhr w roli dociekliwego policjanta. “Kiler” nie zasługuje wprawdzie na Oscara, ale stanowi świetny sposób na odstresowanie się;
“Chłopaki nie płaczą” (1999) — lekka komedia aktorska. Prym wiodą tu przede wszystkim: Cezary Pazura, Bohdan Łazuka oraz Maciej Stuhr — wszyscy u szczytu swoich zdolności. Nietuzinkowa historia, niezwykle cięte dialogi (niepozbawione przekleństw) oraz humor sytuacyjny (warto obejrzeć cały film dla słynnej sceny z kaktusem lub wątku ze swetrem) to tylko niektóre spośród wszystkich atutów tej produkcji.
Ostatnie polskie filmy kinowe
Jeśli chodzi o polecane polskie filmy, to wiarte obejrzenia są tytuły z różnych gatunków. Zalicza się do nich na przykład “Furioza” z 2021 roku, czyli wciągająca historia ambitnej polskiej piosenkarki, która stara się rozbić układ przestępczy. “Furioza” to przede wszystkim intrygująca historia, napięcie oraz dobra gra aktorska.
Za dobry film polski została przez miłośników polskiego kina uznana “Sonata” (również z 2021 roku) — jest to historia młodego, cierpiącego na wadę słuchu chłopca, który ma jednak niepowtarzalny talent muzyczny. Główną rolę odgrywa Michał Sikorski, któremu towarzyszą takie znane postaci jak np. Małgorzata Foremniak czy Jerzy Stuhr.
Podsumowanie. Najlepsze polskie filmy
Jak widzisz, dorobek polskiej kinematografii jest dość obfity. Godne uwagi są zarówno klasyczne filmy polskie stworzone na podstawie dzieł literackich, jak i niejedna lekka komedia. Oczywiście, nie oznacza to jeszcze, że musisz koniecznie ograniczyć się wyłącznie do tych filmów. Na przestrzeni ostatnich dekad stworzono wiele ciekawych filmów polskiej produkcji, które niekoniecznie są dziś uznawane za kultowe, ale ich obejrzenie daje spore szanse na dobrą rozrywkę. [...]
5 września 2022Historia / NewsyPunk rock to gatunek muzyczny, który charakteryzuje się głośną, prostą oraz agresywną muzyką, a także anarchistycznymi tekstami. Punk rock jest jednak nie tylko muzyką, ale również częścią szerszego zjawiska, jakim jest ruch punkowy. Muzyka punkrockowa utożsamia wszystkie najważniejsze założenia tego ruchu takie jak: naciska na samodzielność, nonkonformizm, a także bunt przeciwko ogólnym poglądom społecznym i politycznym.
Historia Punk Rocka na świecie
Punk rock pojawił się po raz pierwszy w latach 70. XX wieku. Celem powstania tego gatunku muzycznego był powrót do pierwotnych korzeni muzyki rockowej. Muzyka punk rockowa była grana przez zespoły, związane z lokalnymi scenami, które swoje koncerty grały zazwyczaj w klubach nocnych.
Punk rock został zapoczątkowany w trzech różnych krajach, każdy z nich leżący na innym kontynencie. Pierwszym z nich była Wielka Brytania, w której prekursorami muzyki punk rockowej były takie zespoły jak: Sex Pistols, The Damned i The Clash. Drugim miejscem były Stany Zjednoczone, w których muzykę punk rockową zaczęły grać po raz pierwszy m.in.: takie zespoły jak: Ramones, Blondie oraz Suicide.
Ostatnim państwem była Australia, w której muzykę punk rockowa pierwsze kroki stawała za sprawą zespołu The Saints. Punk rock z początku lat 70. charakteryzował się prostotą muzyczną i literacką, która zazwyczaj miała całkiem prowokacyjny charakter. Zespoły punkrockowe z lat 70. często były oskarżane o nihilizm oraz chuligaństwo na scenie, co zazwyczaj wynikało jednak z ironicznego poczucia humoru w stosunku do norm społecznych.
Z czasem punk rock ewoluował, a w latach 80. nastąpiła jego druga fala. Przekaz zespołów stał się bardziej pozytywny, propagowane były ideologia anarchistyczna, a także idea „Do-It-Yourself”, która zachęcała do spontanicznego zakładania zespołów muzycznych. Lata 90. XX wieku były kolejnym okresem, w którym punk rock zaliczył swoiste „odrodzenie”. Stał się on przede wszystkim bardziej komercyjny i przystępny dla szerszego grona odbiorców.
Historia polskiego Punk Rocka
Za początkowe ukształtowanie punk rocka w Polsce odpowiada najbardziej kultura brytyjska. Trudno się temu dziwić, gdyż to właśnie z tego kraju docierały płyty, moda i różne informacje związane z ową subkulturą. Punk rock w Polsce znalazł swoich „słuchaczy” wśród młodego pokolenia klasy średniej, którzy mieli dość marazmu panującego w komunistycznej Polsce. Punk rock nie cieszył się dobrą opinią w „kraju nad Wisłą” i przez długi czas był traktowany w kategorii abstrakcji.
Polskie zespoły Punkowe lat 80
Polski punk rock lat. 80 nieodłącznie związany jest z następującymi punkowymi zespołami. Poniższe nazwy zespołów punkowych można śmiało utożsamiać z najlepszą polską muzyką punkową:
Armia – grupa powstała w 1984 roku, a jej założycielami byli: Tomasz Budzyński, Robert Brylewski i Sławomir Gołaszewski. Armia grała muzykę punk rockową i hardcore, ale czerpała z wielu innych gatunków muzycznych jak: rock gotycki, reggae, metal, rock symfoniczny, jazz-rock.
Brygada Kryzys – grupa powstała w 1981 roku w Warszawie. Jej twórcami było dwóch legendarnych muzyków, związanych i utożsamianych z najlepszym polskim punkiem, czyli Robert Brylewski oraz Tomasz Lipiński. Muzyka grana przez Brygadę Kryzys była połączeniem punk rocka oraz nowej fali. Zespół szybko zakończył swoją działalność, gdyż już w 1982 roku. Powodem był brak dalszych perspektyw. Później był jednak dwa razy reaktywowany: w 1991 roku oraz w 2003 roku. Zespół grał do 2018 roku, czyli do roku, w którym zmarł Brylewski. Zespół wydał jedynie 2 płyty studyjne.
Dezerter – zespół został założony w 1981 roku pod nazwą SS-20. Za jego powstanie odpowiadali: Robert „Robal” Matera, Dariusz „Stepa” Stepnowski i Krzysztof Grabowski. Matera oraz Grabowski do dzisiaj są członkami zespołu. Grupa w 1983 roku zakończyła swoją działalność.
KSU – zespół powstał w 1977 roku w Ustrzykach Dolnych. W trakcie swojej 40-letniej działalności wydał on łącznie 11 płyt. Na przestrzeni lat zespół wielokrotnie się zmieniał i obecnie w składzie zespołu jest tylko jeden członek, który znajduje się w nim od samego początku – Eugeniusz „Siczka” Olejarczyk.
Siekiera – ten polski zespół, grający muzykę z gatunków punk rocka i nowej fali. Został założony w drugiej połowie 1983 w Puławach przez Tomasza „Dzwona” Adamskiego, wokalistę Tomasza „Budzy” Budzyńskiego, basistę Jerzego „Sex” Janeczka i perkusistę Ireneusza „Borysa” Czerniaka. Zespół zakończył swoją działalność w 2011 roku.
Deadlock – zespół powstał w 1979 roku w Gdańsku z inicjatywy Macieja „Bruneta” Wilińskiego, basisty „Kołacza”, perkusisty Jacka „Lutra” Lenartowicza, oraz wokalisty Bogdana „Plexi” Rzeźniczaka.
To właśnie te grupy miały największy wpływ na historię polskiego punk rocka. Część tych zespołów z powodzeniem działała nie tylko w latach 80., ale również w latach 90. odnosiła sukcesy.
Polskie zespoły Punkowe lat 90
Najlepszymi polskimi zespołami punkowymi lat 90 były:
Partia,
The Analogs,
Włochaty,
Pidżama Porno,
Farben Lehre,
Polski Punk Rock współcześnie
Punk rock swoje największe sukcesy święcił w okresie PRL-u oraz na początku lat. 90. Z czasem moda na punk rock zaczęła przemijać i wraz z nastaniem XXI wieku zespołom punkrockowym coraz trudniej było przebić się do mainstreamu. Jednakże polski punk rock w dalszym ciągu jest obecny i żyje. Rosnące niezadowolenie społeczne i kryzys w naszym kraju sprawia, że mamy punk rock znów na fali wznoszącej, która rośnie powoli, ale konsekwentnie.
Podsumowanie
Punk rock jest gatunkiem muzycznym, który narodził się w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych i Australii w latach 70. XX wieku. Do Polski po jakimś czasie również zawitał, a wpływ na jego ukształtowanie w naszym kraju miała w największym stopniu kultura brytyjska.
Prekursorami muzyki punkrockowej w Polsce były takie zespoły jak: KSU, Dezerter, Brygada Kryzys, Siekiera, Armia oraz Deadlock. Były to najpopularniejsze zespoły punkowe lat 80 w Polsce. Natomiast w latach 90 najbardziej popularne były takie polskie kapele punkowe jak: Partia, The Analogs czy też Pidżama Porno. [...]
5 września 2022HistoriaChociaż dzisiaj wypierane przez telewizję i internet, radio wywarło głęboki wpływ na historię współczesnego świata i towarzyszy nam do dzisiaj. Wiele osób nadal nie wyobraża sobie podróży samochodem, pracy lub domowych obowiązków bez ulubionej audycji. Jak przedstawiają się dzieje tego niezwykłego wynalazku? Oto krótka historia radia!
Kto wynalazł radio?
Na pytanie, kto wynalazł radio, ciężko jest wbrew pozorom odpowiedzieć bez wyjaśnienia kilku niuansów. Wynalezienie radia powszechnie przypisuje się włoskiemu wynalazcy o imieniu Guglielmo Marconi, jednak niemal wszystko wskazuje, że słynny wynalazca Nikola Tesla uprzedził go już o dobrych kilka lat. Koniec XIX i początek XX wieku był czasem wzajemnej walki wynalazców o przyznanie patentu.
Cewka Tesli była wykorzystywana bez jego zgody w wynalazku Włocha, co przyznał ostatecznie Sąd Najwyższy w USA, niestety już po śmierci wielkiego konstruktora, w 1943 roku. Chociaż Marconi ewidentnie udoskonalił rozwiązania Tesli, to sprawiedliwość dziejowa każe mimo wszystko wskazać tego drugiego jako wynalazcę radia.
Powstanie radia
Choć powstanie radia wiąże się ściśle z odkryciem przez Heinricha Hertza fal elektromagnetycznych, to dopiero praca Tesli i Marconiego pod koniec XIX wieku pozwoliła stworzyć urządzenie do wysyłania i odbioru radia. Tesla zaprojektował silną cewkę zdolną do wysyłania fal radiowych, a Marconi wykorzystał ją do konstrukcji urządzenia przesyłającego wiadomości początkowo alfabetem Morse’a, a później głosowo.
Zasięg nadajników oscylował początkowo w granicach od kilku do kilkunastu kilometrów, ale wraz z badaniami i pracą wielu konstruktorów udało się w końcu stworzyć sieć odbiorników i nadajników zdolnych przesyłać informacje nawet przez Ocean Atlantycki. Wraz z rozpowszechnieniem się tej technologii w latach 10 XX wieku rozpoczyna się właściwa historia radia na świecie.
Historia radia na świecie
W czasach kiedy powstało radio, niewiele osób zdawało sobie jeszcze sprawę ze znaczenia, jakie będzie miało w przyszłości. I wojna światowa nie wykorzystywała jeszcze na masową skalę radia do szybkiej komunikacji między wojskami. Zmieniło się to w czasie II wojny światowej, gdy o zwycięstwie często decydowało sprawne wydawanie rozkazów na dużych odległościach. Doprowadziło to także do szybkiego rozwoju kryptografii.
W międzyczasie rozwijała się oczywiście radiofonia cywilna, radio stało się jednym z głównych nośników wiadomości, muzyki, a nawet literatury. Równocześnie historia Zimnej Wojny przekonuje, że radio może być bronią w walce informacyjnej, o czym świadczy istnienie zarówno propagandowych stacji na terenie ZSRR, jak i przeciwnych im, takich jak Radio Wolna Europa.
Z drugiej strony, radio od tego czasu stanowiło i stanowi nadal wyjątkowy środek wyrazu, który w wyjątkowej formie audycji potrafi zawrzeć nowe spojrzenia na świat. Co prawda forma podcastów naśladując audycje zdobywa rzesze fanów, lecz nie wydaje się by radio powiedziało ostatnie słowo.
Historia radia w Polsce
Za początek polskiego radia uznaje się powszechnie rok 1926 gdy wystartowało radio Warszawa. Od tego czasu kolejne radiostacje wyrastały jak grzyby po deszczu w kolejnych miastach. W latach 30 w polskich domach odbiornik radiowy zaczął być popularnym wyposażeniem domu i często jedynym elektronicznym urządzeniem. Niewielki abonament jaki trzeba było płacić za odbiór audycji nie zniechęcał i nawet mieszkańcy wsi byli masowo wyposażeni w radia.
Ta nieporównywalna nawet w skali światowej masowa popularyzacja radia była możliwa dzięki sprawnej i taniej produkcji modelu „Detefon”, który stał się w tych czasach synonimem radia w ogóle. Wojna przerwała ten obiecujący rozwój, natomiast po niej radio stało się jednym z narzędzi rozprzestrzeniania propagandy.
Mimo to już 1952 roku zaczęto nadawać audycje Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa z Monachium, które stały się okienkiem na świat dla wielu mieszkańców Polski. Od lat 90 w Polsce następuje dynamiczny rozwój prywatnych, ale także amatorskich rozgłośni i nic nie wskazuje by ten stan rzeczy miał się rychło zmienić.
Podsumowanie
Trudno zaprzeczyć, że wynalazek radia w niezwykły sposób wpłynął na historię XX wieku. Masowy przesył informacji na odległość stał się na całe dziesięciolecia jednym z głównych sposobów docierania do społeczeństw, wespół z prasą i późniejszą telewizją. Choć historia ta była pisana często kłamstwami i krwią, nie można zapominać, że przyniosła także wiele dobrego i dała milionom ludzi prawdziwy wgląd do sytuacji na świecie. [...]
2 stycznia 2021Historia / NewsyNa przestrzeni wielu dekad na całym świecie pojawiły się liczne kultury młodzieżowe. Punki, skiny, raperzy czy rastamani. Które z tych subkultur przetrwały próbę czasu i jakie były najważniejsze przyczyny ich sukcesów lub porażek?
Co to są subkultury młodzieżowe?
Subkultura to grupa społeczna działająca na marginesie kultury oficjalnej. Warto w tym momencie wiedzieć, że subkultury podkreślają swoją odmienność, wygląd, zwyczaje i kodeksy postępowania. Są one z całą pewnością inne niż te, które określane są jako standardowe dla reszty społeczeństwa.
Zgodnie z zebraną wiedzą możemy wymienić poszczególne przykłady subkultur:
buntu społecznego (np. anarchiści),
izolacji i ryzyka (np. gitowcy),
kreatywne (np. hiphopowcy),
religijne i terapeutyczne (np. kryszna),
ekologiczne i pacyfistyczne (np. hipisi).
Jak to natomiast wygląda w przypadku nastolatków? Jakie rodzaje subkultur młodzieżowych wyróżniamy? Czy nowe subkultury młodzieżowe różnią się od tych, które znamy już przez długie lata? Zobaczmy!
Rodzaje subkultur młodzieżowych
Co to są subkultury młodzieżowe? Subkultura młodzieżowa daje młodym ludziom wsparcie w szukaniu siebie i utrzymywaniu kontaktu z rówieśnikami, którzy mają z nim podobne pomysły w tym trudnym czasie. W zależności od środowiska, w którym dorastali i klasy społecznej, z której pochodzili, konkretne grupy wybierają określoną subkulturę i przyjmują jej zachowanie. Subkultury o określonych poglądach i perspektywach na świat zawsze pojawiają się tam, gdzie ludzie czują się zepchnięci na margines społeczeństwa, a ich dzieci zaczynają głośno opierać się omawianemu światu po obejrzeniu życia swoich rodziców. Subkultury młodzieżowe w Polsce również są dobrze widoczne. Goci, punki, skejci oraz członkowie grup emo. Zobacz, czym charakteryzują się te nowe subkultury młodzieżowe.
Subkultura gotów
Goth to kultura powstała w latach 80-tych. Co ciekawe stanowi ona gałąź kultury punka. Subkultura gotycka charakteryzuje się fascynacją rzeczami mrocznymi, tajemniczymi i romantycznymi. Goth interesuje się nie tylko muzyką (cold wave, metal gotycki, doom metal, metal progresywny i metal symfoniczny), ale także literaturą, sztuką i architekturą. Ludzi interesuje okultyzm, wampiry, astrologia, śmierć i mitologia. Członkowie słyną z wyjątkowego wyglądu i ubioru. Idealny wygląd to blada skóra, czarne, długie włosy, czerwona lub czarna szminka i czarny lakier do paznokci. Najpopularniejsze kolory odzieży to oczywiście czarny, czerwony oraz mocny i wyrazisty fioletowy. Natomiast gotyckie elementy obejmują srebrną biżuterię, odzież w stylu vintage, aksamit i koronkę.
Subkultura punków
Punk to wciąż popularna muzyka, która powstała w latach 70. Najważniejszym zespołem w subkulturze punkowej jest brytyjski zespół Sex Pistols. To właśnie ten zespół nadaje styl całej kulturze i to właśnie od niego możemy opowieść o tym stylu. Ideologia punkowa nie jest jasno zdefiniowana i określona. Z całą pewnością odrzuca społeczne normy i reguły ograniczające wolność jednostki. Reguły są przecież po to, aby je łamać.
Subkultura punkowa jest bardzo chętnie wybieraną alternatywą dla posłuszeństwa. Grupy punków z całą świadomością zaprzeczają postawom panującym w kościołach, krajach, rodzinach i szkołach. Wszystko po to, aby jak najlepiej wyrazić siebie i podkreślić swoją wolność. Luźne ubrania mogą być postrzegane przez społeczeństwo jako należące właśnie do kultury punkowej. Stylizacje składające się ze starych skórzanych kurtek, znoszonych spodni (zwykle z naszywkami) i butów bojowych (tj. grube skórzane buty i nitowane paski) są podstawowym elementem rozpoznawczym. Dodatkowo typową cechą punka jest fryzura, w której goli się czubek głowy i boki. Warto także dodać, że punk nosi kolczyki lub agrafki.
Subkultura młodzieżowa skate
Jakie są inne przykłady subkultur młodzieżowych? Nie możemy zapomnieć o młodych ludziach, którzy odnajdują się najbardziej w stylu skate. Początki tej ciekawej subkultury sięgają początku lat 70-tych XX wieku. Przynależność tej grupy wymaga ciągłego doskonalenia umiejętności wykonywania trików na deskorolkach. Te manewry są czasami bardzo niebezpieczne i wymagają dużo pracy, siły i zdrowia fizycznego.
Cechą charakterystyczną tej kultury młodzieżowej jest zamiłowanie do skateboardingu, który służy nie tylko do poruszania się i realizowania swojego hobby. To przede wszystkim nauka wykonywania akrobacji na specjalnych rampach. Osoby takie noszą luźne, kolorowe ubrania – T-shirty, bluzy, luźne spodnie, trampki i czapki z daszkiem. Czasami subkultura ta jest mylona z subkulturą hip-hopową. Część młodzieży, która identyfikuje się z skejtami, słucha bowiem hip-hopu, ska i reggae. Co ciekawe osoby takie lubią muzykę rockową i punkową.
Subkultura emo
W dzisiejszych czasach styl emo jest bardzo popularny. Kultura ta weszła do wielu gimnazjów i liceów w Polsce. Osoby z tej subkultury są zwykle poddawane krytyce ze strony otoczenia. Wszystko dlatego, że członkowie grupy wyrażają swoje uczucia, wyolbrzymiają emocje i skupiają się na sercu. Często krytykuje się styl płaczącej, zarozumiałej osoby – szczególnie u mężczyzn. Kultura ta niesie jednak pozytywne przesłanie – odrzuca konsumpcjonizm, promuje wegetarianizm i odrzuca używki, takie jak narkotyki, alkohol czy papierosy. Przedstawiciele subkultury emo słuchają muzyki pop punk, post-hardcore, metal core i indie rock. W większości przypadków chłopcy i dziewczęta noszą legginsy, T-shirty z nadrukami drużynowymi i tenisówki. Włosy powinny być proste, z długimi ukośnymi grzywkami na oczach. Oczy natomiast podkreślane są czarną kredką.
Po przeczytaniu tego artykułu powinieneś doskonale wiedzieć, co to są subkultury młodzieżowe. Warto podkreślić, że różne rodzaje subkultur pomagają przeżyć trudny czas dorastania. Najważniejsza natomiast jest rozmowa z dzieckiem i zrozumienie jego problemów. Tylko postawa wspierająca i zupełna akceptacja pomogą w osiągnieciu najlepszych efektów w komunikacji. [...]
Nasi partnerzy
Co to jest postmodernizm?
Nie brakuje osób, które zastanawiają się, czym charakteryzuje się ten nurt w sztuce. Jakie są cechy postmodernizmu? Czym objawia się postmodernizm w architekturze? Między innymi na te pytania odpowiemy w tym wpisie!
Postmodernizm – definicja
Na początek przyjrzyjmy się kontekstowi tego terminu. Postmodernizm to specyficzny nurt w sztuce i architekturze, który rozpoczął się pod koniec XX wieku. W XX wieku w sztuce coraz bardziej zaczęto interesować się historią sztuki. Artyści zaczęli sięgać do przeszłości w poszukiwaniu inspiracji dla swoich dzieł, a przeszłość zaczęła stawać się coraz ważniejsza od teraźniejszości.
Teraźniejszość i przyszłość zostały odsunięte w cień. Przyszłość przestała interesować artystów, a teraźniejszość postrzegano jako zbyt niestabilną i pozostającą pod zbyt dużym wpływem technologii i współczesności.
Postmodernizm co to jest
Jego główne cechy to odrzucenie tego, co nowoczesne, i nacisk na przeszłość. Charakterystyczny dla tego nurtu jest specyficzny rodzaj sztuki, architektury, literatury i malarstwa.
Istnieje różnica między nowoczesnością a postmodernizmem. Nowoczesność była okresem, w którym ludzie bardzo dużo myśleli o tym, co zostało zrobione w przeszłości, ale jednocześnie chcieli stworzyć coś nowego. Postmodernizm odrzuca nowoczesność, ale odrzuca też ideę, że przeszłość była czysta i nieskażona.
Definicja postmodernizmu
Słowo “postmodernizm” jest często używane w odniesieniu do trendów w nowoczesnej sztuce, architekturze, literaturze i innych dziedzinach, które rozpoczęły się pod koniec XX wieku. Postmodernizm ma wiele cech, które odróżniają go od innych okresów w historii, ale czym jest ten trend, który można zaobserwować w tak wielu różnych dziedzinach sztuki? Przyjrzyjmy się temu.
Główną cechą postmodernizmu jest odrzucenie nowoczesności, ale odrzuca on także ideę, że wiek XX był czysty i nieskażony. W nurcie tym znalazło się miejsce na niejednoznaczność i zwątpienie. Ideą sztuki nowoczesnej było zerwanie z przeszłością, ale dla artystów epoki postmodernizmu przeszłość była bardziej interesująca niż teraźniejszość.
Na przykład twórcy sztuki postmodernistycznej przedstawiali wizerunki kobiet w prowokacyjnych pozach i w odkrywczych strojach. Za inspirację posłużyły im słynne obrazy, ale zostały one radykalnie zmienione, aby modelki wyglądały w prowokacyjnych pozach. Literatura postmodernistyczna jest podobna w tym sensie, że często jest bardzo niejednoznaczna. Zmusza czytelnika do kwestionowania tego, co widzi i co wie.
Architektura postmodernistyczna
Architektura postmodernistyczna charakteryzuje się odrzuceniem modernizmu. Na przykład styl architektoniczny znany jako brutalizm betonowy jest typowy dla architektury postmodernistycznej. Aby zapobiec przeciekaniu wody do domów, architekci w XX wieku kładli warstwę betonu na ścianach o dużych, nieregularnych kształtach. Architektura postmodernistyczna zastąpiła ten styl architekturą, która charakteryzuje się znacznie bardziej nowoczesnym wzornictwem.
Należy jednak pamiętać, że brutalizm betonowy nie jest marką architektury. Jest to jedynie styl architektoniczny. Jest charakterystyczny tylko dla jednej konkretnej epoki w sztuce. Epoka ta charakteryzowała się wykorzystaniem betonu i architektury brutalistycznej. W okresie modernizmu nowoczesna architektura charakteryzowała się wykorzystaniem szkła i światła w projektowaniu budynków. Nowoczesna architektura stała się bardzo popularna w XX wieku.
Architektura postmodernistyczna – co musisz wiedzieć?
Kluczową cechą architektury postmodernistycznej jest to, że odrzuca ona modernizm, ale odrzuca również ideę, że XX wiek był czysty i nieskażony. Na przykład betonowa architektura brutalistyczna jest typowa dla epoki postmodernizmu. Należy jednak pamiętać, że betonowa architektura brutalistyczna nie jest marką architektury. To tylko styl architektoniczny. Jest charakterystyczna tylko dla jednej konkretnej epoki w sztuce.
Epoka ta charakteryzowała się wykorzystaniem betonu i architektury brutalistycznej. W okresie modernizmu nowoczesna architektura charakteryzowała się wykorzystaniem szkła i światła w projektowaniu budynków. Nowoczesna architektura stała się bardzo popularna w XX wieku.
Podobnie, inną cechą architektury postmodernistycznej jest przedstawianie wizerunków kobiet w prowokacyjnych pozach i ubranych w odkrywcze stroje. Na przykład architekci architektury betonowego brutalizmu wykorzystywali w swoich projektach wizerunki kobiecych ciał. Na przykład umieszczali wizerunki kobiet w prowokacyjnych pozach na ścianach w przestrzeni publicznej.
Literatura postmodernistyczna
Literatura postmodernistyczna jest często bardzo niejednoznaczna. Zmusza czytelnika do kwestionowania tego, co widzi i co wie. Na przykład jedną z głównych cech literatury postmodernistycznej jest to, że często posługuje się aluzją. Aluzja jest aktem odniesienia do czegoś, co nie jest w rzeczywistości obecne. Na przykład w powieści P.G. Wodehouse’a Wołanie Lota 49 bohater o nazwisku Isherwood mieszka w domu z napisem “Ishawmwood”. Isherwood to oczywiście odniesienie do słynnego artysty Ibsena.
W powieści Daniela Torresa The Bellarosa Connection (Połączenie Bellarosy) bohater o imieniu Lucas Bellarosa zawiera umowę z diabłem. W powieści jest to przedstawione w wyjątkowo tajemniczy sposób. Jedyną wskazówką, że Bellarosa zawarł układ z diabłem, jest fakt, że ma on duży pieprzyk na twarzy i brakuje mu palca.
Literatura postmodernistyczna – co musisz wiedzieć?
Literatura postmodernistyczna jest często bardzo niejednoznaczna. Zmusza czytelnika do kwestionowania tego, co widzi i co wie. Na przykład jedną z głównych cech literatury postmodernistycznej jest to, że często wykorzystuje aluzję. Aluzja polega na odwołaniu się do czegoś, czego w rzeczywistości nie ma. Na przykład w powieści P.G. Wodehouse’a Wołanie Lota 49 bohater o nazwisku Isherwood mieszka w domu z napisem “Ishawmwood”. Isherwood to oczywiście odniesienie do słynnego artysty Ibsena.
Literatura postmodernistyczna – malarstwo
Malarstwo postmodernistyczne jest również często bardzo niejednoznaczne. Sprawia, że widz zadaje sobie pytanie, co widzi. Na przykład jedną z głównych cech malarstwa postmodernistycznego jest przedstawianie wizerunków kobiet w prowokacyjnych pozach i ubranych w odkrywcze stroje. Na przykład twórcy betonowej architektury brutalistycznej wykorzystywali w swoich projektach wizerunki kobiecych ciał.